Een teken van leven?

De volgende ervaringen rond het overlijden van een goede vriend en daaropvolgend de tekenen die hij gaf vormen voor mij een belangrijke reden om te denken dat ons bewustzijn na onze fysieke dood niet ophoudt te bestaan.

Ze ontmoetten elkaar op een feestje bij ons thuis. Zij was bevriend met mijn vriendin, hij met mij. Zij was personeelsfunctionaris, hij beeldend kunstenaar. Zij was 29, hij was 46. Zij ging meteen op hem af, hij dook schichtig weg. Hij was een beetje verlegen, want zij was precies zijn type, groot, blond en zelfbewust. Die avond werd het nog niks tussen hen. Dat werd anders nadat mijn vriendin en ik een afspraakje tussen hen arrangeerden. Er volgden meer afspraakjes, en ze werden verliefd. Weliswaar botsten hun leefstijlen een beetje, maar ze konden elkaar ook meevoeren in elkaars werelden. Zij kreeg belangstelling voor kunst, en ze ontwikkelde respect voor wat hij maakte. Hij ging meer begrijpen van de wijze waarop organisaties zijn georganiseerd en wat haar rol daar in was. Wat hem nog wel dwars zat was het leeftijdsverschil en het feit dat zij veel dynamischer was, en hij dus af en toe moeite had om haar bij te benen. Af en toe noemde hij haar speels “een opgevoerde mobilette”.

Het bijzondere aan hun relatie was echter dat iedereen aanvoelde dat zij ondanks hun verschil in leeftijd en leefstijl onlosmakelijk bij elkaar hoorden. Als twee takken aan dezelfde boom. Ze waren net een jaartje samen, toen hij me vertelde dat hij ’s nachts zo erg transpireerde dat hij het bed zo ongeveer uitdreef. Ik raadde hem aan om snel naar zijn huisarts te gaan, en dat deed hij. Deze stuurde hem direct door naar het ziekenhuis, waar de ziekte van Grawitz werd geconstateerd, een vorm van nierkanker. Eén nier werd verwijderd, en naar het zich liet aanzien, waren er geen uitzaaiingen. Vier jaar later werd bij een halfjaarlijkse controle echter een vlekje op zijn longen geconstateerd. Ook dit werd operatief verwijderd. Weer een jaar later, in december 2007, kreeg hij last van erge hoofdpijn, trok zijn mond scheef, en begon hij moeilijk te praten. Bij nader onderzoek werden er twee tumoren in zijn hersenen gevonden. De situatie was hopeloos, hij zou nog vijf tot negen maanden te leven hebben.

Hij bleek echter sterker dan de arts had verwacht. In de zomer na de diagnose kon hij met behulp van medicijnen nog redelijk goed functioneren. Ik geloof dat het in augustus was dat we met zijn vieren een heel openhartig gesprek hadden over zijn naderende dood. Daarbij hebben we ook gesproken over een leven na de dood. Hij was hierover nogal sceptisch. Hij was iemand die zichzelf absoluut niet voor de gek wenste te houden, en was een aanhanger van de gedachte dat het geloof was ontstaan omdat mensen het idee van een definitief verdwijnen niet konden verdragen. Toch was ik zo vrij om hem te vragen om de lichten bij ons thuis te laten knipperen wanneer hij aan gene zijde was. Hij verdroeg de vraag, en moest er zelfs een beetje om gniffelen. In november 2008 rondde hij een kunstwerk van dertien collages af waar hij al een paar jaar geleden aan was begonnen. Toch ging hij wel achteruit, en uiteindelijk werd hij bedlegerig.

Achterin november werd zijn conditie snel minder. Zij hadden de wens om nog te trouwen, en het was duidelijk dat dit snel moest gebeuren. Dus kwam er een ambtenaar van de burgerlijke stand, die hen in de echt verbond terwijl zij bij hem in bed lag. In een kleine kamer met familie en vrienden er om heen. Het was een bijzonder ontroerende gebeurtenis. Die ontroering werd nog versterkt door een klein maar opvallend detail; er kwam tijdens de inzegening een lieveheersbeestje op zijn zojuist omringde hand zitten.

Anderhalve week later blies hij omringd door familie en vrienden zijn laatste adem uit. Dat is inmiddels 14 jaar geleden.

De ochtend na zijn sterven stapte mijn vriendin in de auto en daar zag zij tot haar grote verbazing opnieuw een lieveheersbeestje. Hartje winter, alle lieveheersbeestje houden hun winterslaap achter boomschors, onder bladeren, in kieren en spleten, en juist tijdens de markante gebeurtenissen van het huwelijk en het sterven hadden er twee de moeite genomen om de gebeurtenissen op te luisteren. Opvallend, maar een ruime week later werd onze verbazing nog groter. Zij was de avond bij ons geweest om in gezelschap te zijn, en zo beter haar verdriet te kunnen verwerken. ’s Nachts om één uur de ging de telefoon. Zij was thuisgekomen, en wilde voordat ze in bed ging liggen nog even naar hun trouwfoto kijken. En ja, u vermoedde het misschien al, midden op de trouwfoto zat……, een lieveheersbeestje. De lampen bij ons thuis hebben niet geflikkerd, maar dat hoefde ook niet meer.

Echter ook in de weken daarna volgden er veel manifestaties van lieveheersbeestjes. Ikzelf bleef er zelfs tot de datum van vandaag 27 december 2022 mee te maken houden. In de vorm van wel heel bijzondere gebeurtenissen. Ik verhaal hier de twee meest markante.

In november 2018 was ik bezig met de voorbereiding van een lezing over een samen met Titus Rivas geschreven boek Een leven na de dood? Zeker weten! Tijdens die voorbereiding kwamen er 5 lieveheersbeestjes op mijn raam zitten. Eentje is kennelijk ondanks de aanwezigheid van een hor binnengekomen en wandelde regelmatig over de bovenrand van mijn pc.

Ik schreef ik er een berichtje over op Facebook en dat was voor Jacqueline van Sluis, die ook is geïnterviewd voor het boek de aanleiding om te vragen: ‘Groet je vriend je weer?’. Waarop ik reageerde met: ‘Ja, kennelijk’. Ik had het woord ‘kennelijk’ echter nog geen fractie van een seconde op het scherm staan toen het lieveheersbeestje van elders uit de kamer kwam aanvliegen en op het woord landde. Ik heb een heel groot scherm, en het woord kennelijk past er duizenden keren op…, misschien zelfs wel tienduizenden keren. Als je daar kansberekening op loslaat…, en dan ook nog precies op het moment dat de laatst letter is getypt… Dus plek en tijd geven miljoenen mogelijkheden tot andere varianten… Voor mij is dit dan ook het meest overtuigende bewijs dat mijn vriend hier de hand in heeft. Althans, je kunt natuurlijk allerhande andere scenario’s bedenken waarin bovennatuurlijke krachten een rol spelen, maar die zijn zeker niet waarschijnlijker. Er volgde echter nog een gebeurtenis die een diepe indruk op me maakte.

2022. Een dag voor eerste kerstdag, is er plotseling weer een lieveheersbeestje in mijn appartement. Hij/zij wandelt eventjes over mijn computertafel en vliegt dan naar de gordijnen. Vervolgens zie ik ‘m niet meer tot de avond van tweede kerstdag. Rond een uur of tien besluit ik de vrouw van mijn overleden vriend via chat een vraag te stellen waar zij mogelijk antwoord op heeft. Als we net aan het chatten zijn verschijnt onze kleine rode vriend op een zakdoek (nou ja keukenpapier die ik als zakdoek gebruikte) die links naast mijn toetsenbord ligt. Ik vertel het haar. Ze staat perplex, want ze is juist de afgelopen week heel erg met hem ‘bezig geweest’. Oftewel zij worstelde met een vraag die met hem te maken had. Het verschijnen van het lieveheerbeestje geeft haar antwoord op de vraag. We zijn het er beiden over eens dat dit weer een heel bijzondere manifestatie van mijn vriend, haar overleden echtgenoot, is. Want zij en ik hebben hoogst zelden contact. Opnieuw is er sprake van een schier onmogelijk toeval wanneer je plaats en tijd in aanmerking neemt. En direct na de chat is het lieveheersbeestje weer naar elders vertrokken.

Ik weet dat toeval zich kan vermommen in het kleed van de onwaarschijnlijkheid. Dat je een munt 15 keer kunt opwerpen zonder één keer kop te krijgen. Dat je ergens aan de andere kant van de wereld iemand kunt ontmoeten uit de stad of de straat waar je woont. Ook als ik die wetenschap in aanmerking neem geloof ik dat de manifestaties van de lieveheersbeestjes maar op één ding kunnen duiden… En ik ben er blij mee.

 

7 gedachten over “Een teken van leven?

  1. Weet ik geloof echt dat bvb liefheerstbeestjes en vogels iets hebben in het doorgegeven van , mijn vriendin overleed en ik vond een witte veer en daarna weer , ook mijn vader is al lang niet meer onder ons en ook hij er kwam ook een liefheerstbeestje bij ons zo raar maar waar

  2. Wat mooi weer, Han! Weer een mooie liefdesgroet!
    Ik geloof erin dat het soms zomaar een groet kan zijn, zo vanne “Ik ben er nog steeds”, maar ook dat als het herhaaldelijk en vlak achter elkaar voorkomt , er nog een andere boodschap kan zijn. Wordt het echt bizar vaak herhaald, reken er dan maar op dat er iets dringends is, is mijn ervaring.

    Zo ging laatst een coachee bij mij de deur uit en stond ze onder een lamp in de gang haar jas aan te trekken. Haar overleden vader was tijdens de coaching maar kort ter sprake gekomen, waarop ze haar weg wilde vervolgen.

    Dat was blijkbaar niet genoeg voor deze man, want de lamp in de gang – die uit een soort van lichtpegels bestaat – het zijn net een soort van druppelvormige pendels – wierp een bewegende lichtstraal op de muur, waarop we allemaal naar boven keken.

    Ze beloofde hem nog een afspraak te maken om alleen met hem te kunnen praten.
    Een uur nadat ze weg was, bewoog de lichtpendel nog steeds.

    Diezelfde week toen mijn man thuiskwam uit zijn werk, werd hij tegengehouden door iets bij de trap, hij kon niet naar boven. Zijn aandacht werd getrokken door weer de bewegende lichtstraal. Hij riep me erbij en het was weer precies dezelfde “pendel”. Het zijn er in totaal een stuk of 20 om je een idee te geven. Toen ben ik er maar even voor gaan zitten. Gasten in huis kan gezellig zijn, maar ook wel fijn om weer wat meer privacy te hebben haha.

    De man – vader van mijn coachee – had inderdaad een boodschap die niet langer kon wachten.

    Dit soort boodschappen maken het leven zo de moeite waard, bewijzen dat liefde geen dood kent en dat onze energieën ergens altijd met elkaar verbonden blijven.

    Toch heerlijk en een dankbaar iets om met deze gedachte het nieuwe jaar te kunnen beginnen: samen <3

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.