Nabeschouwingen boek Een leven na de dood? Zeker weten!

Nabeschouwing Titus Rivas

‘Dapperder dan materialisten’

Wat mij vooral opvalt aan de interviews in dit boek, is hun diversiteit gekoppeld aan een duidelijke gemene deler. De geïnterviewden verschillen in allerlei opzichten van elkaar en het is goed mogelijk dat ze het over allerlei zaken oneens zijn. Hun ervaringen lopen eveneens behoorlijk uiteen, variërend van herinneringen aan een geestelijke preëxistentie tot postuum contact via channeling. Toch hebben ze ook iets heel belangrijks gemeen met elkaar. Stuk voor stuk hebben zijzelf of mensen in hun naaste omgeving iets meegemaakt wat hen ervan overtuigd heeft dat ze na de dood geestelijk voortbestaan. Rinus zegt bijvoorbeeld: “Na mijn nabij-de-dood-ervaringen (NDE’s), en vooral een daarvan, geloof ik niet meer, ik weet.” Ook Guy heeft het expliciet over een zekerheid: “Geloven hoef ik niet meer. Ik weet. Dat komt arrogant over, maar het is nu eenmaal zo.” Jacq beaamt: “Hoe zou het mogelijk kunnen zijn dat er geen leven is na de dood als ik al mijn hele leven contact heb met overledenen, of beter gezegd met hun energieën? Dat ze hun bestaan bewijzen, dat ze met namen komen, met gebeurtenissen enzovoort.” En Rudolf onthult: “Wat mij heeft overtuigd, zijn geverifieerde veridieke NDE’s (waarbij ‘veridiek’ staat voor ‘waarheidsgetrouw’).” Carla voelt een drang om haar overtuiging te delen: “Ik probeer andere mensen ook te overtuigen van een leven hierna.” Yvette zegt over contact met haar overleden oom Dirk onder meer: “Mijn blik is verruimd en mijn frequentie verhoogd. Het eerste wat bij me opkomt, is dat ik nooit meer hetzelfde naar ons leven kijk.”

In veruit de meeste en misschien wel alle gevallen werkt dit inzicht merkbaar en op een positieve manier door in de persoonlijke levenshouding en opstelling tegenover andere mensen en dieren. Er is telkens sprake van minder angst, meer positiviteit en van daaruit ook meer engagement. Zo zegt Bonnie bijvoorbeeld: “Mijn doelstelling en missie in het leven is mensen te laten ervaren wat ze in essentie zijn.” Ze wil hen verlossen van doodsangst. Chantal stelt in verband met LBL-ervaringen: “Na het ervaren van mijn eerste LBL had ik het gevoel steviger in het zadel te zitten. Het haalt de angst voor de dood weg. Versterkt de verbinding met het zelf en zelfliefde/acceptatie en nog zo veel meer.” Dit helende gevoel wordt ook mooi verwoord door Marja: “Bij de krantenman voelde ik
hetzelfde en bij de bakkersvrouw ook. Ineens voelde ik een gigantische Liefde door me heen stromen.” Marianne benadrukt dat we elkaar nodig hebben en van elkaar leren, ook al is het volgens haar niet helemaal duidelijk (voor ons mensen) welke vooruitgang er optreedt in de loop van meerdere incarnaties. In het geval van Richard voel je de positieve invloed die zijn ervaringen hebben als het ware door zijn enthousiaste woorden heen: “Dat ik als een blij, optimistisch, gelukkig en evenwichtig mens in het leven sta!” Bij Margarit leidde haar levenshouding met name tot een grote betrokkenheid bij dieren, via De Nobele Hoeve. “De stichting wil bewustwording bewerkstelligen door educatie op het gebied van onder andere dierenwelzijn en veganisme.”

Parallellen

Zeker weten dat er een leven na de dood is, kan dus heel heilzaam zijn voor het levensgevoel en de manier waarop iemand in het leven staat. Dit kennen we in de literatuur met name al van NDE’s, regressietherapie waarbij men terugkeert naar een vorig leven of naar een tussenstadium tussen twee levens, en sessies waarbij men op een veilige manier contact probeert te leggen met een geliefde overledene, bijvoorbeeld via een medium of een zogeheten ‘psychomanteum’. In al die gevallen zien we dat mensen door zulke ervaringen anders in het leven komen te staan doordat ze de angst voor de dood verliezen en inruilen voor een zekerheid dat er een voortbestaan is voor henzelf en de mensen of dieren om hen heen. Iets dergelijks kennen we trouwens ook van mensen die boeken lezen over de ervaringen van anderen of daar actief onderzoek naar doen. De bekende reïncarnatieonderzoeker Jim Tucker stelt bijvoorbeeld dat het heel prettig is dat we, blijkens zijn eigen onderzoek, na de dood op de een of andere manier voortbestaan. Boeken over NDE’s worden om die reden soms ingezet bij patiënten die gebukt gaan onder een kwellende angst voor sterven en dood. Ik hoop dat dit boek een vergelijkbare functie zal krijgen, als bron van geruststelling en inspiratie.

Materialistische kritiek

Tegenstanders van een spiritueel wereldbeeld stellen doorgaans dat het geloof in een leven na de dood irrationeel is en voortkomt uit wensdenken. De mensheid kan volgens materialisten nu eenmaal heel moeilijk overweg met ‘de waarheid’ dat het na de dood echt helemaal afgelopen is met onszelf en onze geliefden. Daarom hebben we in de loop van de geschiedenis allerlei religieuze systemen bedacht om de natuurlijke doodsangst beter te kunnen hanteren. Op zich heeft de overtuiging dat er een voortbestaan is dus wel een duidelijke functie, maar toch zou het getuigen van een onvolwassen levenshouding. Mensen die er niet voor vallen, zouden dapperder zijn dan anderen en navolging verdienen, aldus het materialistische credo. Zo zouden we toe kunnen groeien naar een wereld van zelfbewuste mensen, zonder godsdienst en andere ‘flauwekul’. De ironie wil dat de deelnemers aan dit boek dingen meegemaakt hebben die ze niet kunnen verklaren vanuit een materialistisch denkkader. Juist daarom laten ze dat los. Ze zijn daarin feitelijk veel realistischer dan de materialisten die hen bekritiseren. En eigenlijk ook dapperder, omdat openlijk uitkomen voor de overtuiging dat het persoonlijke leven doorgaat na het overlijden anno 2018 nog steeds omgeven is met taboes en verkettering.

Meer zekerheid

We zijn bijna allemaal op zoek naar zekerheid. Sommigen nemen genoegen met een vorm van agnosticisme, maar voor veruit de meeste mensen is dit begrijpelijkerwijs te onbevredigend. Waar we die zekerheid uit putten, hangt onder meer af van de mate waarin we bepaalde ervaringen serieus willen nemen. Dit zien we bijvoorbeeld in het interessante boek Onsterfelijkheid: van twijfel naar zekerheid van wijlen Ilja Maso. De interviews in Zeker weten maken in ieder geval voldoende duidelijk dat er een rijke variatie aan ervaringen bestaat waar onze intelligente en welbespraakte deelnemers hun zekerheid op baseren. Het is te hopen dat dit boek leidt tot meer zekerheid bij onze lezers.

Nabeschouwing Han Kuik ‘Een buitengewone ervaring’

De doelstelling van dit boek was om een breed beeld neer te zetten van verschijnselen en ervaringen die ervoor kunnen zorgen dat personen een rotsvast vertrouwen hebben in een persoonlijk voortbestaan na de dood. Er was afgesproken dat Titus en ik, onafhankelijk van elkaar, een aantal personen zouden benaderen die dergelijke ervaringen hebben en hebben gehad. Ik had al vier namen in mijn hoofd, namelijk: Marianne Notschaele-den Boer, Chantal van den Berg, Bonnie Bessem en Yvette Visser. Bij regressietherapeuten Marianne en Chantal had ik al een redelijk beeld van wat de interviews zouden opleveren. Dat komt omdat ik een paar jaar geleden al het plan had opgevat om een interview met Chantal te maken en ik me toen al in de regressietherapie had verdiept.

Het interview met Marianne en Chantal verliep volgens verwachte lijnen. De inhoud van deze interviews kan lezers helpen om zich voor te stellen hoe het leven van meerdere levens kan verlopen. Van Bonnie en Yvette had ik weleens wat voorbij zien komen, maar ik had me nog niet intensief verdiept in wat zij uitdroegen. Pas nadat zij er beiden mee hadden ingestemd om een interview te maken, ben ik hun boeken Hemeltaal en Herken mij in vlinders gaan lezen. Dat maakte diepe indruk op me. Vooral ook omdat de boodschappen van gene zijde van de oom van Yvette en de vader van Bonnie doordrenkt waren van liefde en compassie. Zoals je dus eigenlijk ook mag verwachten van ‘personen’ die een beetje dichter bij het Goddelijke zijn gaan verblijven. Ook mooi vond ik om te lezen dat je ‘daar’ niet meteen alle wijsheid in pacht hebt. Het is een volgende stap in je ontwikkeling. Dat komt logisch op me over en dat blijkt ook weer uit het totale plaatje dat alle interviews samen schetsen.

Bij sommige antwoorden op vragen of verhalen raakte ik diep ontroerd. Bijvoorbeeld door deze zin in een antwoord van Bonnie: “Ooit werd aan White Eagle, een gids in de ongeziene wereld, gevraagd hoe dichtbij ze (overleden dierbaren, HK) kunnen komen. Hij zei: ‘Dichterbij dan je eigen hartslag’.” Een heel troostrijke gedachte voor degenen die iemand hebben verloren waar ze van  hielden. Ook heel ontroerend vond ik de verhalen van Margarit en Marja die op een dramatisch dieptepunt in hun leven geholpen werden door ‘het witte licht’, en hoe hun leven nadien vervuld raakte door het volgen van hun zielsmissie.

Bijzonder ontroerend vond ik ook de warmte die ik in het contact met de geïnterviewden heb mogen ervaren. Hartverwarmend. Vooral dat maakte het schrijven van dit boek voor mij een onvergetelijke ervaring. Wat echter ook heerlijk was om te ervaren, was het enthousiasme, de gedrevenheid en de betrokkenheid waarmee Bonnie, Chantal, Margarit, Marianne, Marja en Yvette hun werk doen, in het leven staan en hun hoopvolle, troostrijke boodschap uitdragen en mensen helpen. Heel bijzondere, prachtige vrouwen. Het was mij een grote eer en een even groot genoegen om jullie te mogen leren kennen.

En dan de slotvraag: heeft het schrijven van dit boek mij geholpen om ook zekerder te zijn over een persoonlijk voortbestaan na de fysieke dood? Ja, absoluut. Een ietsepietsie twijfel heb ik nog steeds wel, maar dat is verwaarloosbaar en hoort ook bij mij. Ik ben niet zo snel ergens helemaal zeker van. Dus houd ik het maar op 98%. Ook best veel, toch?

Een leven na de dood cover compleet (2)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.